آبان ماه امسال اتفاق خوشایندی برای ورزش جانبازان و معلولان ایران افتاد؛ جایی که بسکتبال با ویلچر مردان کشورمان توانست در چین بر سکوی نایب قهرمانی رقابت های آسیا اقیانوسیه قرار گیرد و مدال نقره این بازی ها را بر گردن آویزد. در کسب این افتخار، بسکتبال با ویلچر استان گلستان نیز سهیم بود؛ این استان با داشتن یک مهره باارزش در تیم ملی توانست مدال نقره این بازی ها را به کلکسیون مدال های ورزش خود بیفزاید.

«عبدالجلیل قرنجیک» در حالی که این روزها برای حضوری قدرتمند در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا به همراه دیگر بازیکنان فراخوانده شده به اردوی تیم ملی، به ثبت افتخاری دیگر برای ورزش کشورمان می اندیشد اما از این سو از مسئولان استان رضایتی ندارد؛ حرف های او از اقدام مسئولان تنها برای گرفتن عکس های یادگاری، تا تجلیل از وی با کارت هدیه ۵۰ هزار تومانی، خواندنی است…

از افتخارآفرینی در چین تا اردونشینی در پایتخت

رقابت های قهرمانی بسکتبال با ویلچر آسیا اقیانوسیه در چین اولین میدان مسابقات رسمی برون مرزی برای او بود تا به همراه تیم ملی ایران به کسب افتخار نایب قهرمانی نائل شود. ۱۴ تیم به پکن رفتند تا برگزارکننده رقابت های قهرمانی ۲۰۱۷ آسیا اقیانوسیه باشند و ایران یکی از مدعیان این جمع. معلولان بسکتبال با ویلچر کشورمان در گروه سوم این مسابقات با سه پیروزی متوالی برابر تیم های ملی عربستان، نیوزلند و تایلند به عنوان تیم اول با صعود به مرحله یک چهارم نهایی، حریف چین شدند.

در حالی که چینی ها برخوردار از شرایط میزبانی به پیروزی مقابل بسکتبالیست های ایران و صعود به دور نیمه نهایی این بازی ها می اندیشیدند اما تیم خوش تکنیک ایران مقتدرانه از سد میزبان گذشت تا علاوه بر حضور در جمع چهار تیم برتر، صاحب سهمیه جهانی شود. در این مرحله بسکتبالیست های ایران با غلبه بر ژاپن، فینالیست شدند تا برای تصاحب خوشرنگ ترین مدال این بازی ها روبروی استرالیا صف آرایی کنند. فینال این بازی ها اما بردهای گذشته را برای تیم ملی کشورمان رقم نزد تا تلاش ملی پوشان بسکتبال ایران در دیدار نهایی برای رسیدن به سکوی قهرمانی بی نتیجه مانده و بسکتبالیست های کشورمان به نایب قهرمانی و مدال نقره آسیا اقیانوسیه بسنده کنند.

تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران این روزها خود را برای حضوری پرقدرت در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا آماده می کند؛ بازی هایی که مدال آن نزد کشورهای آسیایی از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است. دومین اردوی بسکتبالیست های ویلچرسوار ایران از روز سه شنبه (دیروز) در تهران آغاز شده و «عبدالجلیل قرنجیک» در جمع اردونشینان تا ۱۸ دی تمریناتش را تحت نظر کادرفنی تیم ملی دنبال می کند. او در حالی به اردو رفته است که برای افتخارآفرینی در این بازی ها از انگیزه بالایی نیز برخوردار است.

احساس معلولیت ندارم !

متولد ۱۳۶۵ گنبدکاووس است که در اثر یک اشتباه پزشکی یکباره بی حرکت می شود؛ اتفاقی که از دو سالگی شرایط متفاوتی را برای قهرمانِ امروز ما رقم می زند؛ «دو ساله بودم، در زمان سرماخوردگی با تزریق اشتباه یک آمپول از هر دو پا، دست و کمر بی حرکت شدم». کودک دو ساله آن روز، اگرچه با دشواری ها و رنج های فراوان، اما با حمایت های خانواده مخصوصاً مادرش مراحل درمان را پشت سر گذاشت و تا آنجا پیش رفت که با معلولیت از ناحیه دست و کمر خداحافظی کرد؛ «درمان معلولیت من با سختی های زیادی برای خانواده ام همراه بود چراکه بخش اصلی درمان را در تهران دنبال می کردیم در حالی که محل زندگی ما در گنبد بود.

سرانجام درمان جواب داد تا معلولیت آن روزها، امروز به بی حرکت ماندن پاهایم خلاصه شود». «عبدالجلیل قرنجیک» در حالی که امروز از هر دو پا معلول و بی حرکت است اما با روحیه مثال زدنی اش، احساس معلولیت و کم توانی ندارد؛ «وقتی شرایط امروز خود را با روزهای نخست معلولیتم مقایسه می کنم هرگز احساس معلول بودن ندارم؛ خانواده ام همیشه در کنارم هستند و دوستان خوبی دارم که اگر روزی در کنار آنان نباشم از من گله مند می شوند.

همچنین مردم شهرم برایم بسیار عزیز هستند و همیشه مرا مورد لطف خود قرار می دهند.» قهرمان ملی ما، در خانواده ای رشد کرده که می گوید مانند بسیاری از مردم از درآمد چندانی برخوردار نبوده اند؛ «پدرم مکانیک است و شرایطی نسبتاً مشابه با بسیاری از مردم عادی داشته ایم. سه خواهر و چهار برادر هستیم.» «قرنجیک» متأهل است و در کنار پدر و مادرش زندگی می کند. ورود او به ورزش با انگیزه ی پیدا کردن فعالیتی درآمدزا در دوران نوجوانی، کلید خورد…

ویلچررانی در خیابان ها !

آغاز فعالیت «عبدالجلیل قرنجیک» به ۱۵ سالگی اش برمی گردد، زمانی که او به دنبال فعالیتی پاره وقت برای کسب درآمد بود؛ «دوست داشتم وقتی که از مدرسه برمی گردم به کاری مشغول باشم تا بتوانم از طریق آن درآمدی داشته باشم. به همراه یکی از اعضای خانواده به بهزیستی مراجعه کرده و پیگیر شدیم. در آنجا با جعفر دانشور آشنا شدم؛ او هم معلول بود و هم بسکتبال بازی می کرد.

صحبت های او باعث شد تا آن روز من به بسکتبال برسم در حالی که آن زمان انگیزه ام، دست و پا کردن کاری برای کسب درآمد بود. بعد از دو جلسه شرکت در کلاس بسکتبال، عاشق این ورزش شدم و تا امروز هیچگاه به خداحافظی با آن فکر نکردم.» قهرمان ملی بسکتبال با ویلچر گنبدکاووس، این ورزش را با مرحوم «عطا عیدمحمدی» مربی بین المللی بسکتبال استارت زد و بعد از مدتی که بدون مربی فعالیتش را در این ورزش دنبال کرد به تیم آمل رفت تا در لیگ دسته دوم باشگاه های کشور نزد مربیانی چون «مسعود فلاح» و «نادعلی ملکشاه» ادامه دهد.

تمرینات جدی او از آن زمان آغاز شد؛ «برای پیشرفت تمرینات دو سه ساعته در هفته کافی نبود. باید بیشتر تمرین می کردم؛ صبح ها تمرین بدنسازی داشتم، عصرها تمرینات تکنیکی بسکتبال، و ساعاتی دیگر از روز را به ویلچررانی در خیابان ها و پارک می گذراندم تا بخشی از تمرینات هوازی را برای بالابردن آمادگی جسمی ام داشته باشم.» او یک سال پس از آغاز فعالیتش در بسکتبال، با مربیگری مرحوم «عیدمحمدی» توانست به مقام سوم مسابقات کشور دست یابد؛ عنوانی که جرقه ی قهرمانی های بعدی اش بود؛ «بعد از کسب آن مقام سومی، در رقابت های قهرمانی کشور و لیگ باشگاهی یک دوره قهرمان و سه دوره نیز نایب قهرمان شدیم و انگیزه ها برای فعالیت جدی تر و رسیدن به تیم ملی بیشتر شد».

نباید فرصت ها را برای حضور در تیم ملی از دست داد

هفت سال پس از آغاز فعالیتش در بسکتبال، به اردوی تیم ملی جوانان فرا خوانده شد، اردویی که البته دستش را به پیراهن تیم ملی نرساند؛ «سال ۸۷ به اردوی تیم ملی جوانان دعوت شدم و با آنکه چهار مرحه در تمرینات اردو حضور داشتم اما در نهایت نتوانستم در لیست نهایی تیم ملی قرار گیرم. آنجا بود که دانستم باید برای به دست آوردن پیراهن تیم ملی و حضور در بازی های برون مرزی تلاش بیشتری کنم.» ۱۵ سال قبل او به تیم آمل دعوت شد تا برای این تیم در لیگ دسته دوم باشگاه های کشور توپ بزند.

فوروارد امروز تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران، پله های صعود را یکی یکی پشت سر گذاشت؛ «ابتدا از لیگ دسته دو کشور شروع کردیم و با صعود از این دسته به لیگ یک رسیدیم و بعد از دو سال حضور در این دسته توانستیم سوپرلیگی شویم تا در بالاترین سطح رقابت های باشگاهی معلولان کشور بازی کنیم. بازی های سوپرلیگ این روزها در جریان است و ما جایگاه دوم جدول را در اختیار داریم.» «قرنجیک» یک سال پس از شرکت در اردوی اول تیم ملی، مجدداً از سوی کادرفنی به اردوی تیم ملی دعوت شد اما باز هم در لیست نهایی قرار نگرفت و این همان شرایطی بود که انگیزه هایش را برای تلاشی مضاعف بالا برد؛ «بعد از چند سال به اردوی تیم ملی بزرگسالان رسیدم و دیگر نمی توانستم فرصت را برای عضویت ثابت در تیم ملی از دست بدهم.

آقای فلاح برای من زحمات زیادی کشیده اند و حتی در آمل سالن اختصاصی تمرین برایم گرفتند. آنقدر به این هدف فکر و برای رسیدن به آن تلاش کردم تا آنکه موفق به عضویت در تیم ملی شدم و به بازی های آسیا اقیانوسیه رفتم و خوشبختانه توانستم با اولین تجربه حضورم در تیم ملی مدال نقره این مسابقات را به دست آورم و حالا نیز در فکر افتخاری دیگر با تیم ملی در بازی های جاکارتا هستم.»

تجلیل از قهرمان ملّی با کارت هدیه ۵۰ هزار تومانی !

پانزده سال حضور در لیگ باشگاهی کشور نیز درآمد چندانی نصیبش نکرده است، اما او به وعده هایی که شنیده امیدوار است؛ «لیگ بسکتبال با ویلچر مانند بسیاری از لیگ های دیگر در ورزش ایران درآمد چندانی ندارد و درآمد حاصل از آن در حد رفع هزینه های عادی یک ورزشکار است. با این حال قول های برای بهتر شدن اوضاع داده اند و ما نیز امیدواریم شرایط مان بهتر شود.» «عبدالجلیل قرنجیک» امروز در جایگاه یک قهرمان ملی، از مسئولان استان حمایتی ندیده که اظهار رضایت کند؛ «از سوی استان هیچ حمایتی نشدم، حتی بعد از آنکه نایب قهرمان آسیا شدم.

از کسی یا مجموعه ای هم هدیه ای نگرفتم، تنها هدیه ای که دریافت کردم کارت هدیه ی ۵۰ هزار تومانی از سوی بهزیستی گنبد بود. دستگاه ورزش استان نیز تاکنون برایم کاری نکرده است. همه چیز در حد حلقه گل و عکس های یادگاری بود» ! ملّی پوش بسکتبال با ویلچر ایران از مسئولان یک خواسته دارد؛ «مسئولان از قهرمانان ورزش حمایت کنند تا انگیزه ای باشد برای بقیه معلولان، تا معلولیت سبب گوشه نشینی و انزوای آنان نشود.»

منبع : نشریه گلشن مهر

خبرنگار : رقیه مسلمی پور

مورخه : چهارشنبه ۱۳ دی ۱۳۹۶