✅درسال گذشته که شهرستان گنبد (در المپیاد ورزش گلستان) با ۷ مدال به مقام سوم رسید ۶ مدال آن توسط دوندگان بی نام و نشان ما کسب شد و از آن زمان تاکنون ما هیچ یک ازمسئولان را حتی برای خسته نباشید مشاهده نکردیم.

✅تنها رشته ای که مربیانش در قبال آموزش هزینه ای دریافت نمی کنند، بلکه از جیب خود نیز هزینه می کنند رشته محروم دوومیدانی می باشد و تنها رشته ای هست که زمان تمرین مشخصی برایش تعریف نشده و در زمان تمرین مشاهده می شود که خانواده ها برای ورزش همگانی همواره مزاحم رکورد گیری پرتاب و پرش دوندگان بوده و هستند.

✅رشته ای که یک زمان رکورددار پرتاب نیزه ایران بود و پرچمدار تیم ملی دو و میدانی از کمبود امکانات و زمان تمرین به شدت رنج می کشد. شبها خانواده ها چاله پرش ما را با سواحل دریای خزر اشتباه گرفته مشغول ماسه بازی می شوند و فردای آن روز از میان ماسه از قاشق و چنگال و چوب بسیار میتوان یافت.

✅امسال که از ۲۴ طلا باز هم ۹ طلا سهم دوندگان بود امید است مسئولان تلاش و کوششی برای رفع این کمبودها بنمایند. من به عنوان مربی دو و میدانی این المپیاد آخرین حضورم در زمینه مربیگری دو و میدانی بود و از دست بی برنامگی و عدم توجه مسئولان خسته شدم و عصای مربی گری را به لقایش بخشیدم.

✅دو و میدانی تنها رشته ای می باشد که هر سال بیش از چند مدال کشوری برای شهرمان به ارمغان می آورد ولی دریغ و افسوس که از سوی هیچ نهاد و اداره ای حمایت و پشتیبانی نمی شود. در ضمن اضافه می نمایم که مسئولان اداره حتی در بخش میزبان شدن دو و میدانی برای المپیاد نقشی نداشتند و اینجانب با استفاده از برخی رابطه ها و برای کسب مدال بیشتر این میزبانی را به ایشان تحمیل نمودیم.

✅فقط می خواهم مردم بدانند این آقایانی که کنار هر تیم عکس یادگاری می گیرند تا حالا قدمی برای پیشرفت ورزش برنداشتند هر کاری کردیم خودمان بودیم که با گرو گذاشتن آبرویمان با خواهش و التماس از خانواده ها تیم را جمع و جور کرده و به مسابقات فرستادیم تا برای شهرمان حفظ آبرو کرده باشیم.

✅پارسال در رشته ۱۰۰متر و ۲۰۰ نوجوانان قهرمان کشوری داشتیم در پرتاب توپ سوم کشوری داشتیم در ۱۱۰ مانع جوانان قهرمان کشوری داشتیم ولی آن افراد الان کجا هستند کسی سراغی از آنها گرفته، اصلا برای اداره تربیت بدنی اهمیتی دارد این افراد باشند یا نباشند، برای آنها مهم رشته های پر در آمد مثل فوتبال و والیبال مهم هست.

✅تیم والیبال در کشور مقامی بیاورد صد جا پارچه میزنند و استقبال میکنند ولی یک دونده قهرمان کشور میشود مگس نیست جلوش پرواز کند، این کجاش انصاف هست تیمهای گروهی با ۱۸نفر یا ۱۲ نفر جمع میشوند یک مدال طلا نهایتش میگیرند ولی اینجا یک نفر دو تا مدال طلا میگیرد ولی باز همان داستان تکراری من نبودم دستم بود تقصیر آستینم بود میشود همیشه توپ میندازیم زمین حریف و از سرخودمان وا می کنیم.

✅من که دیگه استعفا دادم خسته شدم تا کی باید از خانواده ها التماس آمدن بچه هاشان سر تمرین را بکنم وقتی قهرمان کشور هم تحویل میدهیم کسی نیست از این خانواده ها تقدیر و تشکر تو خالی حتی انجام بدهند تا دلشان خوش باشد بچه هاشان را فرستادن سر تمرین، آنها هم حق دارند ما شرمنده همه خانواده ها شدیم.

✍️علیرضا قدیمی
(مربی دو و میدانی)

📆شنبه ۹ اردیبهشت ۱۳۹۶